Category: Learning

subscribe to this category with rss
In reply to SPARK! Toon random kennis in Obsidian by Frank Meeuwsen

Leuk Frank! Ik heb het nog niet geprobeerd of bekeken, maar ik ga dit denk ik proberen te gebruiken om een random quote uit mijn map van web clippings te halen en af te beelden bovenin mijn Daglog. Om op die manier blootgesteld te worden aan dingen die ik al een keer bewaarde. Je vraagt naar aanvulling: zou je in plaats van een map ook naar een enkel bestand kunnen wijzen? Bijvoorbeeld naar de annotaties van een boek dat ik net las, zodat ik dat als het ware verder verwerk door toevallige interactie er mee.

… op mijn Obsidian homepage laad ik continu een random paragraaf uit de Tao Te Ching. Door op een button te klikken verandert de paragraaf en kan ik naar het origineel doorklikken voor verdere studie. Ik maakte hiervoor een eigen script…. Kun je hier iets mee? Zo ja, waar gebruik je het nu voor?

Frank Meeuwsen

On a mailing list last week someone mentioned they had a subscription to the university library of the Erasmus University Rotterdam. It turns out that Dutch universities offer outsiders access to their libraries. The conditions may vary, I don’t know.

Utrecht University being nearest to us, I checked out if they offer a similar service. They do. Registering with them as an outsider is free, and that provides access to their digital and physical collections on-site. They also have a paid subscription that allows lending books.

I registered for a subscription last weekend, and yesterday visited the university library to take the needed administrative steps and pay. I now have a library card.
On-site you log in into the university’s wifi network, with your library ID, and then have access to their digital collections.

I look forward to exploring how this can aid my reading and work.

Posted on
by

The past year I’ve had more conversations about personal knowledge management than for a long time before. Regularly questions come up along the lines of what structures should one use, what should one keep in their notes, what are the best tools? Most of my contributions to such conversations boil down to ‘there’s nothing you should do other than what fits you, and I could show you what I do and why that works for me’.
Ultimately I keep thinking people don’t take the P in PKM far enough. I think PKM is personal not just in one way, but in at least three ways.

  1. It is personal knowledge management in the sense that your system is yours only. You do it, build and extend it as you see fit. It can exist independently of whatever other working environments you have, it is fully personally yours. This enables and secures your professional and learning autonomy, allows you to be pro-active. You bring professionalism to its upkeep and tools. When you go someplace else, you take it along with you.
  2. It is management of your personal knowledge. Personal knowledge in the sense of your own networks of meaning, your insights, the expressed connections you made between pieces of it, your associations and verbiage that tie into your internal world. It exists to feed your agency, your combinatory creativity, and is aimed at your own mix of evolving personal interests. It’s there for just you to interact with. This allows you to steer the direction of your own learning intentionally, and enables an activist and artisanal stance towards your interests, professional or otherwise. Your personal knowledge doesn’t need to be understandable or be useful to others. Sharing in context is an act in itself, an output rather than a function.
  3. It is personal management of knowledge. You have your own methods and structures, that are geared to how you work, think, learn and create best, and which have emerged over time and you then reinforced because of their utility to you. You create your own mechanisms and algorithms working with your material, and reflect on them. Your system does not need to be understandable or workable for others. Your structures fit your internal world, have their logic and starting point in the fact that your behaviour is pretty predictable to yourself at least. Some of the structures in your system may well be just in your head rather than made tangible in your external system. Some structures may be intentionally omitted to ensure you can surprise yourself with your system, feeding discovery and wonder.

I can’t tell you how to do PKM, I can show you what does and doesn’t work for me and tell you why I think that is. I will tell you to take PKM very personally, and then some more.

Posted on
by

Bookmarked Latticework: Unifying annotation and freeform text editing for augmented sensemaking by Matthew Siu and Andy Matuschak

Back in early February I got a chance to work with a beta tool for sense making in my notes. See my impressions at the time. Matthew Siu and Andy Matuschak watched me for an hour as I used their prototype tool to start shaping a workshop design from various inputs. I was intrigued and enthusiastic, but a few weeks later due to some tech glitches I stopped using it. Today Maarten den Braber in an e-mail pointed me to Latticework from last June, describing the project as it stood at the end. It’s an interesting read, which I annotated (if you read those annotations, start at bottom of the page to read them from the top of the article (or use Hypothes.is to see them in context,there’s no way to link to the overview directly for non-users I think).

I re-installed the plugin in Obsidian, and will work with it some more. Here’s hoping some of the original glitches no longer occur.

We had a strong personal motivation for this project: we often find ourselves stuck in our own creative work. Latticework’s links might make you think of citations and primary sources—tools for finding the truth in a rigorous research process. But our work on Latticework was mostly driven by the problems of getting emotionally stuck, of feeling disconnected from our framing of the project or our work on it.

Matthew Siu and Andy Matuschak

Posted on
by

Wayfinding, The Art and Science of How We Find and Lose Our Way. This is a fascinating book. It is fun to read but also highly relevant to me in multiple ways.

Wayfinding, orienting ourselves, is an old skill providing an evolutionary advantage. Our brains are evolved for it with cells that fire in distinct places, to mark boundaries, for head directions, in recognition of landmarks or in grids at different levels of resolution. They allow us to build cognitive maps of our world. How we navigate and what happens when we get lost and fear grips us impacting quality of decisions is however just the beginning.

The book brings together recent research on the connection between our navigational skills, cognition of abstract concepts and mental decline due to aging. Reading it renewed my urgency to do more with Systems Convening in our work, helped me think about my mental health, and about physical fitness w.r.t. aging and dementia, something that runs in the family.

I picked this book up last May in an independent book store in Utrecht, Steven Sterk. Burn-out and depression are akin to being lost, and it’s why this book jumped out at me browsing the book store.

Read it over summer, and have now finished transcribing my annotations from the many post-its I added to the book’s pages. Some 6000 words in total.


The book Wayfinding next to a large pile of post-its with annotations that I removed from the book after transcribing them into my notes.

Posted on
by

Gisteravond was de 6e meet-up van Nederlandstalige Obsidian gebruikers. Net als de editie van afgelopen december vond deze meet-up plaats onder de vlag van de Digitale Fitheid community en de KNVI (Koninklijke Nederlandse Vereniging van Informatieprofessionals).
De vorige keer was ik een van de facilitators, dit keer was de begeleiding in handen van Martijn Aslander en Lykle de Vries. Dat gaf mij gelegenheid meer inhoudelijk mee te doen, en dat was prettig.

Het recept was hetzelfde als wat Marieke van Vliet en ik de vorige keer improviseerden: aanwezigen droegen aan het begin een onderwerp aan, en vervolgens mocht iemand telkens iets kiezen uit de lijst (maar niet het eigen onderwerp). Zo komt een divers lijstje onderwerpen tot stand, en zorg je ervoor dat een bredere groep aan het woord komt.

Iemand vroeg of je Obsidian ook op een USB stick kunt draaien. Dat je je vault op een stick hebt, en dan op systemen waar Obsidian staat die kunt openen inclusief alle plugins etc. Ik stelde voor dat ter plekke te proberen, en het antwoord lijkt ja te zijn. Deed me denken aan de wiki-on-a-stick experimenten die ik lang geleden deed rondom het ‘patchwork portal‘, waarbij wiki’s met een lokale kleine webserver op een stick werden uitgedeeld waar anno 2005 nog geen of heel weinig internet verbinding was.

Ik was zelf benieuwd of mensen n.a.v. de PKM Summit in maart meer zijn gaan doen met de visuele technieken die Zsolt Viczián met zijn Excalidraw plugin toen liet zien. Met name was ik geïnteresseerd in of mensen bestanden tegelijkertijd als tekst en als visueel element gebruiken (hier uitgelegd door Nicole van der Hoeven). Twee deelnemers lieten het e.e.a. zien. Zelf heb ik een sneltoets voor het schakelen tussen tekst en visueel ingesteld, maar dat zag ik hen niet doen. Dat zegt me dat ze die switch weinig maken. Ik zal er zelf eens iets over schrijven in meer detail, met twee recente voorbeelden hoe dat waardevol voor me was en heel prettig en wrijvingsloos voelde.

Maarten den Braber was een van de aanwezigen die liet zien hoe hij bepaalde zaken in zijn workflow automatiseert, vanuit hetzelfde principe dat ik hanteer: geen dingen doen die uniek zijn voor Obsidian, je moet altijd ook met je platte tekst bestanden uit de voeten kunnen. Hij liet de PDF++ plugin zien, en die moet ik zeker eens onderzoeken en vergelijken met hoe ik momenteel Zotero gebruik.

Muhammed Kilic liet zien hoe hij over meerdere apps heen dezelfde tags, links en indexes gebruikt. Hij noemde daarbij hoe ik dat ook doe in mijn hypothes.is annotaties (links naar bestaande notes, taken, tags opnemen waardoor het in Obsidian meteen in context staat), maar liet zien dat hij dat ook in Zotero doet. Dat doe ik niet in mijn annotaties daar, en toen hij het liet zien vroeg ik me af waarom eigenlijk. Ik link wel vanuit Obsidian naar Zotero, maar in mijn annotaties verweef ik in Zotero mijn notes en tags veel minder. Eens over nadenken, en uitproberen.

Tot slot merkte ik dat het in een groepsgesprek als dit lastig is om min of meer standaard ook te laten zien wat je beschrijft. Je moet je dan maar voorstellen wat iemand daadwerkelijk doet, ipv het te zien. Voelen we ons kwetsbaar in het tonen van onze tools en werkwijzen? Het aantal malen dat ‘tell’ ook met ‘show’ werd ondersteund was daardoor beperkt, en dat is jammer vind ik. Voor een volgende keer zou het ook leuk zijn om in plaats van over aspecten te praten eens iets van ieders gehele implementatie te zien, en daar vragen over te stellen.