Elmine maakte dit video-gedicht over writer’s block.
(eerder schreef ze al over lezersblock, en nu filmt ze schrijversblock)
Vanaf begin december maakt Elmine dagelijks een video-verhaal, tot de Kerst, als een soort digitale adventskalender. Kijk ze allemaal! Er zijn flirtende voice-assistenten, klagende schapen, robots die zich niet laten kisten, street wise kabouters, een eeuwenoude treinliefde, gedichten, verhalen-dobbelstenen, moord en doodslag in het dierenrijk, en meer.
Elmine deed onlangs iemand een Rijkswachter cadeau en voegde daar bovenstaand gedicht bij.
De Rijkswachters zijn houten robotjes gemaakt van de kisten waarin, tijdens de tien jaar durende verbouwing van het Rijksmuseum, de collectie opgeslagen was. Tijdens de verbouwing (2003-2013) was het museum gesloten. Al die tijd zat de collectie in houten kiste. Elk robotje heeft een nummer achterop, waarmee te achterhalen is welk object er in het het hout zat opgeborgen. Dit najaar vonden we een Rijkswachter (met nummer 7496) in een winkel in Leeuwarden. Die figureert nu in de video. In zijn vorig leven als kist, was er een zilveren kraantjeskan in verpakt.
Elmine maakt in de aanloop naar de Feestdagen elke dag een korte video. Over Rijkswachters, storycubes, sluwe katten, 19e eeuwse treinverliefdheid, en filosofische bespiegelingen van een mier en meer. Volg haar op Youtube voor jouw video-adventskalender.
Ik volg met interesse het blog van Elja Daae, die in 3 weken tijd een concept voor haar boek af wil schrijven. Omdat de uitgever het dan verwacht. Elke dag schrijft ze over haar voortgang en afwegingen. Inmiddels zijn we een week onderweg, met een eerste posting over het niet bestaan van Writers block, en de laatste over schrijven is schrappen in Refocus.
Mijn interesse zit hem vooral in hoe je dat nou aanpakt, tot een boek concept komen. En eigenlijk ben ik ook wel nieuwsgierig naar hoe ze dan straks van een concept naar een boek komt. Is dan niet immers alles al gezegd? Waarom meer woorden er tegenaan gooien als je de boodschap al op papier hebt? Dat is ook meteen waarom ik haar proces volg. Het verschil tussen schrijvers en lezers lijkt vooral te zijn dat iedereen stiekem wel een boek wil schrijven, maar dat schrijvers het uiteindelijk ook doen. Mij wordt ook wel regelmatig de suggestie aan de hand gedaan, “schrijf daar nou eens een boek over!“. En ik heb bij vlagen ook wel die wensgedachte. Maar doen is iets anders. Veel van de boeken die me als voorbeeld worden voorgehouden komen op me over als veel wol om de ruimte tussen de kaften te vullen. Nog maar weer vijf anecdotes en voorbeelden om het punt nogmaals te maken. Waar een handjevol blogposts, of zelfs een rijtje bullet points, waarschijnlijk ook had volstaan.
Elja komt in ieder geval tot actie, en ze laat iedereen meekijken. Frank Meeuwsen schreef ooit ook een boek, Bloghelden, over de vroege Nederlandstalige blog-wereld. Zou hij het proces van Elja herkennen? Frank en ik hadden het laatst over een boek over het IndieWeb, om het vrije en open web uit te leggen aan nieuw publiek. Materiaal genoeg op zich. Maar ook nog veel te onderzoeken. Schrijft Elja alleen uit ervaring, of doet ze ook extra onderzoek tijdens het maken van haar boek?
(Ik ontmoette Elja aan de keukentafel van Ewout, voor een goed gesprek over de toekomst van het internet. Frank was daar ook bij. Hij en ik kennen elkaar uit de Nederlandse blog-oertijd. Zowel Elja (blogpost) als Frank (blogpost) waren aanwezig op onze STM18 unconference op Elmine’s verjaardag.)
(English TL;DR: January 3rd is Public Domain Day in the Netherlands.)
Op 3 januari is het Publiek Domein Dag. Dan wordt gevierd welke teksten, muziek, films, foto’s en kunst in het publiek domein komen. In de regel gebeurt dat 70 jaar na de dood van de maker. Ofwel, van auteurs, artiesten, componisten, ontwerpers, en kunstenaars die in 1948 stierven komen de werken nu in het publiek domein.
Gedurende het programma worden de werken die in het publiek domein zijn gekomen besproken, bekeken, en beluisterd. De makers van de werken staan centraal in enkele presentaties.
Publiek Domein Dag is net als Openbaarmakingsdag (waarop nieuw archiefmateriaal openbaar wordt) een feestje. Het is de kans voor makers van nu om vergeten werken weer tot leven te brengen, te re-mixen, aan te passen, en opnieuw te interpreteren.
Kom ook naar de Koninklijke Bibliotheek op 3 januari voor Publiek Domein Dag!
Zweedse electro-staalsmelter, door Herman Heijenbrock (1871-1948), die industrie en arbeiders schilderde. CC BY-SA 3.0
(In het kader van transparantie: Publiek Domein Dag wordt mede georganiseerd door Creative Commons Nederland. Ik ben bestuurslid van de Vereniging Open Nederland, die het Nederlandse Creative Commons chapter en makers ondersteunt)
Een mooi interview met Sylvana Simons in het NRC, en gisteren een goed gesprek bij DWDD. Van de haat die over haar uitgestort wordt begrijp ik niets, dat zero-sum denken dat de plek en erkenning die de één vraagt jóuw onderdrukking betekent, en je dus vanuit je hersenstam van je af bijt alsof je in gevaar verkeerd. Haar aansluiting bij DENK in 2016 vond ik ondoordacht, en haar kort daar weer op volgende afsplitsing ‘om meer verbindend te zijn’ paradoxaal. In de DWDD gisteren was die vroegere politieke naïviteit er zeker niet, en was er kracht, doordachtheid en onontkoombare argumentatie. Dat voelt soms ongemakkelijk, maar dan omdat ze gelijk heeft.
Simons beschrijft hoe ze terecht een hekel heeft aan anderen die haar vertellen hoe ze te werk moet gaan tegen racisme, welk narratief ze zou moeten hanteren. Waarmee haar eigen verhaal en positie juist weer ontkend wordt.
In het interview in het NRC viel me heel iets anders op, iets persoonlijkers, waar ze spreekt over de relatie met haar vader. “In 1996 is hij overleden. Onze relatie is nog nooit zo goed geweest. Mensen moeten hard lachen als ik dat zeg, maar ik heb sinds zijn overlijden meer compassie voor hem.” Heel herkenbaar voor me. Compassie, ja dat zeker. Maar ook macht, over mijn eigen verhaal met name: het verdwijnen van een opgelegd narratief.
Frank reageert op Elmine's posting over lezersblock met herkenning en "Misschien een tip voor je Elmine? Timeboxed lezen."
Zo’n lezersblock, mooi woord van Elmine, herken ik wel. Vooral als het om non-fictie gaat. Ik heb een stapel papieren non-fictie boeken liggen nog van jaren terug, en een nog veel grotere virtuele stapel e-books, waar ik maar niet toe of doorheen kom.
Voor fictie heb ik dat timeboxing van Frank succesvol toegepast. Twee jaar geleden ongeveer ben ik begonnen met hoe dan ook voor ik ga slapen nog een half uur tot een uur te lezen. Dat zorgt ervoor dat ik gemiddeld een boek per week lees, soms iets sneller bij dunnere werkjes, soms langzamer bij kloeke werken.
Voor non-fictie is die timebox voor het slapen gaan ongeschikt. Dan wil ik geen input die me aan het denken zet. Voor het slapen gaan is een non-fictie boek een soort blauw licht voor me. Ik heb echter nog geen andere timebox kunnen bepalen. Misschien ook wel omdat ik nog niet weet waar ik heen ‘moet’ met alle associaties en ideeën die lezen in de regel bij me oproept. Die niet afgehechte draadjes blijven dan maar onrustig in mijn gedachten ronddwalen, en daar kijk ik niet naar uit. Een paar jaar geleden heb ik daarom heel bewust geen non-fictie boeken gelezen, want er was al veel te veel dat mijn persoonlijk en beroepsmatige aandacht nodig had. Te druk in mijn hoofd voor nog meer input.
Maar daarna is het niet gelukt wel weer te gaan lezen. Ik probeer het o.a. met Blinkist, een app die een soort samenvattingen van boeken geeft in hapklare brokken. Dat is alleen wel een beetje als een Michelin-kok die zijn naam onder vliegtuigmaaltijden zet. Het is niet voedingsloos, maar het geeft geen voldoening, en je hebt erna al snel weer trek. Het helpt me wel om snel door boeken heen te komen die op dat moment ‘de ronde doen’ en waar je een mening over ‘moet’ hebben, zodat ik in ieder geval weet wat de centrale ideeën in zo’n boek zijn. De stapel boeken die ik wil lezen wordt er alleen niet kleiner van.
Frank, je zegt, over het wisselen van webmention dienst “Echter, alle bestaande webmentions wil ik dan wel importeren bij de nieuwe dienst zodat ik geen verleden kwijt ben.” Is het niet zo dat verwerkte webmentions onderdeel zijn geworden van jouw site? Je hebt immers statische pagina’s. Mijn site verwerkt de webmentions in mijn database, en als ik morgen e.o.a. externe dienst ga gebruiken verdwijnen die niet. Is dat bij jou niet ook zo? Zoals je zegt verzenden en verwerken zijn verschillende dingen, maar het resultaat van die verwerking is ook weer een verschillend ding. Toch?