Zo’n lezersblock, mooi woord van Elmine, herken ik wel. Vooral als het om non-fictie gaat. Ik heb een stapel papieren non-fictie boeken liggen nog van jaren terug, en een nog veel grotere virtuele stapel e-books, waar ik maar niet toe of doorheen kom.

Voor fictie heb ik dat timeboxing van Frank succesvol toegepast. Twee jaar geleden ongeveer ben ik begonnen met hoe dan ook voor ik ga slapen nog een half uur tot een uur te lezen. Dat zorgt ervoor dat ik gemiddeld een boek per week lees, soms iets sneller bij dunnere werkjes, soms langzamer bij kloeke werken.

Voor non-fictie is die timebox voor het slapen gaan ongeschikt. Dan wil ik geen input die me aan het denken zet. Voor het slapen gaan is een non-fictie boek een soort blauw licht voor me. Ik heb echter nog geen andere timebox kunnen bepalen. Misschien ook wel omdat ik nog niet weet waar ik heen ‘moet’ met alle associaties en ideeën die lezen in de regel bij me oproept. Die niet afgehechte draadjes blijven dan maar onrustig in mijn gedachten ronddwalen, en daar kijk ik niet naar uit. Een paar jaar geleden heb ik daarom heel bewust geen non-fictie boeken gelezen, want er was al veel te veel dat mijn persoonlijk en beroepsmatige aandacht nodig had. Te druk in mijn hoofd voor nog meer input.

Maar daarna is het niet gelukt wel weer te gaan lezen. Ik probeer het o.a. met Blinkist, een app die een soort samenvattingen van boeken geeft in hapklare brokken. Dat is alleen wel een beetje als een Michelin-kok die zijn naam onder vliegtuigmaaltijden zet. Het is niet voedingsloos, maar het geeft geen voldoening, en je hebt erna al snel weer trek. Het helpt me wel om snel door boeken heen te komen die op dat moment ‘de ronde doen’ en waar je een mening over ‘moet’ hebben, zodat ik in ieder geval weet wat de centrale ideeën in zo’n boek zijn. De stapel boeken die ik wil lezen wordt er alleen niet kleiner van.