Een uiterst leesbaar boek, over wit privilege, systeem zien, ons cultureel verleden en de hedendaagse expressie ervan. Over hoe kleine wijzigingen in taalgebruik en iets meer reflectie een hoop kleine agressie schelen. Over luisteren en horen, over ruimte maken. In complexiteit zijn menselijke ervaringsverhalen, met ieder hun eigen waarheid en duiding, de meetlat voor sturing en verandering. Dat is ook als het om racisme gaat het recept. En dat is wat Nzume hier doet, menselijke ervaringen en systeemdenken uiteenzetten.

Dat het boek door anderen wordt gezien als haat, als individuele aanval, en als ‘het is ook nooit goed’, ondanks dat Nzume dat nadrukkelijk en bij herhaling anders stelt, is exact het soort simplistische karikatuur waartoe het boek oproept nu eindelijk eens overboord te zetten. Om de complexiteit van het menselijk leven te omarmen voor wat het is, zodat we gezamenlijk vooruit kunnen. In plaats van in de opgehouden spiegel te kijken en je boze en vertrokken reflectie voor het gezicht van de ander te houden.