Een paar weken geleden had ik een gesprek van een uur met Bart Ensink van Little Rocket over mijn werk en mijn bedrijf The Green Land. Dat gesprek is als zesde aflevering van de Datadriftig podcast nu te beluisteren. We ‘kwamen elkaar tegen’ in de interactie op een draadje op Mastodon in december. Little Rocket is een ebusiness bedrijf en maakt voor hun zakelijke klanten data bruikbaarder. Het is gevestigd in Enschede, dus bracht ik een bezoek aan de stad waar ik tot 6 jaar geleden woonde, en dook Enschede en de Universiteit Twente vaker op in het gesprek.
Tag: enschede
No public fixing, blowing or drinking. Repeat warning.
Encountered this sign yesterday walking from the station square to the relatively newly built Willem Wilmink square in Enschede. No public drug use allowed. I don’t think this sign is in the official database of traffic signs. Especially the ‘herhaling’ sign, meaning the sign is a repeated statement, made me laugh.
Gutsy Foodies in Enschede
I was in Enschede today for a conference, and had dinner in ‘Foodies’ right across the square from the railway station. I had planned it differently, but my used-to-be-favourite watering hole didn’t have the Grolsch fall bokbier I wanted, and my fav ‘for old times sake’ mutton shoarma restaurant had closed down because of the pandemic. I walked back towards the station and ended up in Foodies. Here there used to be La Cucina, previously La Cuisine in a different spot, which was E’s and my favourite restaurant in Enschede for many years. After they went out of business something else took over, and now it’s called Foodies. Good beers on tap, and some good wines, it turned out today. The food is nice enough, well above pub grub and at very reasonable prices (I think they should want to charge more for dishes and up their game), and as they are near the railway station you can eat there and never miss your connection.
The real story however is about the current proprietor. He used to be a student at the Leeuwarden hospitality management school. He was supposed to do an internship, but as everything was locked down due to the pandemic there was no internship to be had. Instead he decided to open up his own pub and restaurant, and with the help of his parents chose Foodies. His mom served me my drinks, temporarily she hoped/thought, and he ran the place, chatted with customers while serving. Becoming a restaurant owner is his internship.
I admire his entrepreneurial guts, and wish him well, a lot. He definitely succeeded in making the large venue look and feel cosy, something our fav restaurateurs of old never quite succeeded in in the same spot. I will return to Foodies on my next Enschede visit.
FOSS4GNL over nieuwe EU data wetgeving
Vandaag vond FOSS4G-NL plaats, de eerste grote bijeenkomst waar ik weer heen ging.
Ik gaf een presentatie over de aankomende EU wetgeving t.a.v. digitalisering en data, en de kansen die daarin liggen voor de free and open source software for geo community (FOSS4G). Drie jaar geleden sprak ik tijdens de opening van FOSS4G-NL over de geopolitieke rol van data, dat Europa daar een andere koers ging kiezen dan bijvoorbeeld de VS (maximale winst-extractie) en China (maximale staatscontrole), namelijk een waar maatschappelijke waarde in lijn wordt gebracht met het versterken en beschermen van burgerrechten, en dat iedere lokale geodata-adviseur een geopolitieke actor daarbinnen is.
Dit jaar kon ik daar concreet over verder praten omdat de Europese Commissie een reeks wetgeving heeft voorgesteld die invulling geeft aan die geopolitieke propositie t.a.v. data. In die praktische invulling, die vooral nog moet gaan gebeuren, liggen kansen voor de FOSS community en FOSS4G community omdat juist hun kennis t.a.v. federatie, standaarden, en het accomoderen van heel verschillende belangen en perspectieven de dagelijkse gang van zaken is.
Mijn slides vind je hieronder (gepubliceerd op mijn persoonlijke slideshare). De korte makkelijk deelbare link is tonz.nl/foss4g21.
Dank aan de organisatoren om weer een FOSS4GNL te organiseren, en fijn om weer in Enschede en bij het ITC te zijn.
Favorited Twintig jaar geleden, nooit vergeten. by Elmine
Elmine beschrijft in detail hoe ze de vuurwerkramp twintig jaar geleden heeft beleefd en het zich herinnerd. Het geeft de verhalen achter de indrukken die ik gisteren deelde.
‘Hee, vuurwerk daar. Zie je dat?’ Ik wijs Ton vanuit onze woonkamer op de vuurpijlen die in de verte te zien, richting de binnenstad. Ton en ik wonen op dat moment in Twekkelerveld, in een bovenwoning met dunne muren…
Enschede 13-5-2000
Twintig jaar geleden vond de vuurwerkramp plaats in Enschede. Het verwoestte de stad, het bracht de stad samen. Wij bleven er langer door in Enschede wonen dan we dachten, de ontploffingen maakten ons van (oud-)student tot Enschedeër. Het was het moment waarop Enschede ons thuis werd, niet alleen een tijdelijk verblijf. In de afgelopen dagen heb ik er veel aan teruggedacht, door het lezen van het deze maand verschenen boek Brief aan Marcel van Danny de Vries, waarin ik meermalen opduik (ik wist dat hij vooraan stond bij de explosies, want ik had hem getipt). Ik heb vorige week ook mijn eigen herinneringen aan die dag en de dagen erna nu maar eens opgeschreven voor mezelf. Met hulp van Danny’s dagboeknotities kon ik sommige dingen ook beter in de juiste tijdsvolgorde plaatsen.
De vuurwerkramp heeft de levens van diverse mensen die ik ken ingrijpend veranderd, ook als ze niet direct door de ramp getroffen waren. Andere keuzes gemaakt qua beroep of levenshouding, en voor sommigen onverwerkt verlies en nog altijd sluimerende verwijten. Het litteken van de ontploffingen en brand in de stad zelf is vooral prachtig geheeld, met Roombeek een fraaie nieuwe wijk, rondom de krater en het monument. In de hoofden van mensen is dat soms anders. Op de website van de Gemeente Enschede staan na twintig jaar nog altijd, naast foto’s, alle condoleanceregisters. Als ik daar doorheen blader zie ik veel voor mij bekende namen, van buren, bekenden, collega’s, vrienden, verenigingsgenoten, familie, het is een gedetailleerde rouwfoto van het Enschede waarin we toen woonden.
Op het moment dat ik dit bericht plaats, luiden in Enschede van 15:25 tot 15:35 alle klokken, en hangen in de hele stad de vlaggen halfstok. We wonen sinds een paar jaar niet meer in Enschede, maar vandaag om half vier ben ik even weer Enschedeër, en denk ik even terug. Aan toen, toen de schokgolf door ons huis en mijn lijf joeg terwijl ik de gebaksschoteltjes van mijn verjaardag aan het opruimen was. De schokgolf die het fundamentele gevoel veilig te zijn in je eigen huis wegnam, en die zo voor altijd een scheidslijn trok tussen wie wel en niet in de stad was die dag. Aan de verwarring, de neerdwarrelende as en smeulende snippers in de straat en op onze kleren, de zwarte rook, zo zwart en zo dicht dat je hem ‘s-nachts nog zag uit ons woonkamerraam, de stank, de sirenes, de ongewisheid over vrienden, de mensen die ons grijs van as en stof met wat spullen of een huisdier onder de arm wezenloos tegemoet kwamen lopen, de stad die dagenlang knarste onder mijn voeten van al het gesprongen glas. Aan het verdriet bij de aanblik van de verwoesting, toen de zwarte rook eindelijk optrok.
Dat verdriet is niet moeilijk om weer te voelen. Toen ik het dagboek van Danny las vorige week, bij het opschrijven van mijn herinneringen, bij het lezen van de terugblikken op de site van Tubantia, en het teruglezen van de opnieuw gepubliceerde extra editie van zondag 14 mei, kwamen de emoties van toen weer omhoog.
Dichter Willem Wilmink (1936-2003), ook Enschedeër, schreef onderstaand gedicht ‘Enschede huilt’ over de vuurwerkramp. Dat hebben we toen zeker gedaan. Staand met Elmine aan het hek om het verwoeste Roombeek, onder de ogen van een zich wat ongemakkelijk voelende Groningse ME-er, en een Franse journalist afschuddend. Toen ik Danny na een paar dagen weer in levende lijve terugzag en we elkaar woordeloos omhelsden. En op elkaars schouders, tijdens een eigenlijk bizarre kroegavond in de sociëteit van onze studentenvereniging, toen in een kleine groep de ontlading kwam na de Stille Tocht waaraan honderdduizend mensen deelnamen. Een jaar later ook, toen ik heel kort na 9/11 bij ground zero stond en de stank me onverwacht en overrompelend terugbracht naar de vuurwerkramp. “Huil dan maar aan één stuk door” schrijft Wilmink. Zo was het niet, en zo is het niet, voor mij, maar in de afgelopen dagen heb ik wel af en toe opnieuw een traan gelaten.
Ons is persoonlijk niets overkomen daar en toen, zoveel anderen om ons heen in de stad wel. Maar die gigantische schokgolf van de laatste explosie, die zit in me, ook na twintig jaar.
Enschede huilt
Een buurt, die wel veel zorgen had,
maar die ook vol verhalen zat,
vol humor en gezelligheid,
die buurt zijn we voor eeuwig kwijt.
Daar waar het vol van kinderen was,
verschillend van geloof en ras,
maar in hun spel gelijkgezind
loopt nu geen enkel kind.
In de oorlog stond de stad in brand
op Pathmos, Zwik en Hogeland:
meer dan een halve eeuw nadien
kun je daarvan nog sporen zien.
Nu is, in de heerlijke maand mei,
bij vogelzang, zo vrij en blij,
de stad opnieuw iets aangedaan
dat nooit en nooit voorbij zal gaan.
Arm Enschede, verberg je in
de armen van je koningin
en huil, want daar is reden voor
en huil dan maar aan één stuk door.