Kitty Kilian blogt een paar mooie gesprekken met eerbiedwaardige “Bloggers van Toen”. Zoals Elja Daae en Merel Roze. Toen is 20 jaren geleden, het moment waarop ik net gestopt was met mijn webpagina’s geheel met de hand op Notepad te maken, en een heuse blogtool begon te gebruiken. Wat me opvalt is dat deze gesprekken van nu niet veel anders lijken dan de discussies van toen, als het gaat over de zoektocht naar het Ware Bloggen.

Over performativiteit en, of juist versus, authenticiteit. Zakelijk of persoonlijk bloggen of een mix daarvan, publicatie of conversatie. Op naam van je bedrijf, of zoals Frank Meeuwsen het noemt op je eigen ‘moederschip’, op persoonlijke titel op je eigen domein.
Over schrijven, meer en regelmatig schrijven vooral. Hoe je de weg naar schrijven terugvindt, en hoe je de drempels om op de knop ‘publiceren’ te drukken slecht. Drempels t.a.v. kwaliteit, die makkelijk hoger worden als je sluipenderwijs onuitgesproken eisen gaat stellen aan wat je publiceert. Eisen die je jezelf oplegt in reactie op wie je weet dat je weblog leest, of in reactie op hoeveel mensen je weblog lezen. Eisen aan jezelf die ook makkelijk zwaarder worden als je langzaam minder blogt. Als je dan na een maand of maanden eindelijk weer eens wat blogt, dan moet het wel meteen een verblindend inzicht zijn. Waarom zou je anders de uitdijende stilte doorbreken?
Hoe volhouden ook kwalitatief betekenis heeft. Elja stipt dat mooi aan, lang vaak genoeg schrijven leidt tot een ‘enorm’ blog zegt ze. Het hele corpus aan blogposts krijgt een extra laag van betekenis doordat het een corpus is. Kwantiteit genereert kwalitatieve effecten. Die kwantiteit bereik je alleen door iets lang genoeg te doen, zoals blijven bloggen sinds het begin van Toen. Je blog wordt met de tijd je avatar, het is domweg onvermijdelijk, hoe koel zakelijk je het ook zou houden. Het is ook waarom interessante gesprekken over bloggen met “Bloggers van Toen” mogelijk zijn.

Dat er nu minder interessante bloggers zijn dan Toen, zoals in het gesprek met Elja naar voren wordt gebracht, wil er bij mij niet in. Er waren Toen ook al niet minder interessante websites dan tien jaar daarvoor toen alle bestaande websites gewoon nog in een lijstje op een andere website konden worden bijgehouden (in een weblog zeg maar). Al zeiden sommigen dat toen wel. Curatie is moeilijker geworden wellicht, en ongetwijfeld zitten er drommen mensen dagelijks op Facebook toxische memes te re-sharen die prachtige eigen blogposts hadden kunnen schrijven. De opportuniteitskosten van FB zijn fenomenaal, ordegroottes erger dan TV kijken. Toen ik ruim 4 jaar geleden weer meer ging bloggen (want FB in de ban) waren veel Blogs van Toen in mijn feedreader stil gevallen en vergaan. Inmiddels volg ik weer honderden bloggers, sommigen nog van Toen zoals Elja en Frank, sommigen weer opnieuw na Toen, maar de meesten van Ver Na Toen. Niet iedereen kan echt lekker schrijven, zie alhier, maar er is in mijn beleving wel veel meer variatie om uit te kiezen. Er zijn veel meer bloggers dan Toen, wat wil je met bijna 5 miljard meer internetgebruikers. Statistisch onontkomelijk zijn er dus ook veel meer goede bloggers. Al die bloggers bij elkaar geven je alleen niet dat gevoel van Toen, toen het blogiversum overzichtelijk was en daarmee beschut voelde. Misschien zijn er minder bloggers in Nederland, dat zou wellicht kunnen, al voegde ik deze maand een 15 jarige startende blogger uit Nederland toe aan mijn feedreader. We zijn hier in het algemeen meer van de transactie dan van de conversatie en dat zie je denk ik terug in een conversationeel medium als weblogs. Maar dat was Toen al niet anders.

Als de Bloggers van Toen uit 200X ook de Bloggers van Later zijn in 2040, zouden we er dan nog steeds zo over praten en schrijven? Of er over laten schrijven door onze persoonlijke AI-assistent?

Meta-blogging, bloggen over bloggen, is al 20 jaren een categorie in mijn blog. Af en toe wied ik onkruid in mijn categorieën-lijstje hier, omdat termen veranderen, of omdat ik thema’s minder vaak aanstip. Ik denk dat ik metablogging voorlopig nog wel als categorie aan kan houden.

HT Frank Meeuwsen, eveneens “Blogger van Toen” (en van nu uiteraard, anders had ik via hem de gesprekken niet gevonden en het hier niet kunnen vermelden.)