In tijden als deze, wordt er altijd opgeroepen in actie te komen, in beweging te komen en bij te dragen. Maar wat kun jij eigenlijk? Wat kan ik eigenlijk?
Met het thuiswerken de afgelopen week en de komende weken komen er denk ik hele horden mensen achter dat als er echt iets aan de hand is in Nederland, het eigen werk er toch niet zo enorm toe doet. Dat geldt ook voor mijn werk, consultancy. Zelf kan ik weinig. Zo dat is er uit. Ik weet van vrij veel dingen een beetje (precies genoeg om mijn eigen onkunde te herkennen en de kunde van anderen hoger in te schatten), maar heb weinig diepere praktische vaardigheden. Ben geen ingenieur die dingen kan bouwen, ben geen programmeur die nuttige apps uit de mouw schudt, werk niet in de zorg. Ik kan wel klooien met elektronica, en met technici praten, doe wat losse programmeerdingen voor de lol, en heb meningen over mogelijke systeemveranderingen bij de overheid, en bijvoorbeeld de zorg. Mijn diepere expertise ligt in het begeleiden van verandering, systeem- en netwerkdenken, het verbinden van strategie en praktijk in complexe omgevingen, en het zien van mogelijke verbindingen die anderen niet zien. Weinig op het vlak van snel praktische resultaten opleveren dus. Goed zijn in reflecteren helpt in tijden van crisis niet zo heel veel. Het zijn bovendien vaardigheden die in een transactie gerichte cultuur als de Nederlandse op een normale dag al lastig zijn om aan de man te brengen.
Er zijn wel dingen die ik nu kan doen, in het kader van zorgen voor jezelf en de mensen om je heen natuurlijk. Met collega’s hebben we een bedrijf en een NGO overeind te houden, om de werkgelegenheid van ruim een dozijn mensen te beschermen. Daar helpt reflectie wel weer, omdat het naast een rijtje concrete acties, om vooruitzichten gaat voor het komende jaar, en wat je nu al kunt doen. Hetzelfde geldt voor sommige klanten, want deze crisis doet waarschijnlijk veel voor het versnellen van de digitale transformatie van organisaties. Juist omdat het over een paar weken niet over zal zijn, en er dus geen ‘we gaan over tot de orde van de dag’ te verwachten is op korte termijn.
Thuis en rondom huis is het ook eenvoudig te bedenken wat je kunt doen. Zorgen voor en houden van je gezin. Bij de buren checken hoe het gaat, of je boodschappen voor ze kunt doen etc. Vriendelijk zijn naar je omgeving. Afstand houden als je mensen tegen komt maar ze altijd groeten. Je vrienden en bekenden online bijpraten.
Maar verder? Ik zit in verschillende online groepen die heel actief zijn om hun krachten te mobiliseren om bij te dragen aan het bestrijden van de pandemie. Maar omdat ik in de meeste van die groepen de boundary spanner ben, degene die verbindingen legt naar en van buiten, niet de diepere praktische kennis van de rest van de groep heb, voelt het als alleen kunnen roepen van de zijlijn. Als dat roepen gaat om te wijzen op scheve aannames onder het werk van anderen, of aandragen of tweaken van een aanpak, draagt het op zich nog wel bij, maar daar waar ik denk dat de aangewende energie van sommigen uiteindelijk ook maar is om afleiding van de eigen zorgen te vinden niet natuurlijk.
Kortom, ik worstel met waar ik mijn kennis in kan zetten op een manier die er duidelijk toe doet. Waar mijn handelingsvermogen op dit moment ligt. Anders dan voor de eigen privé en zakelijke omgeving zorgen.
En hoe zit dat bij jou? Wat kun jij eigenlijk?