Today 17 years ago, at 14:07, I published my first blog post, and some 2000 followed since then. Previously I kept a website that archive.org traces back to early 1998, which was the second incarnation of a static website from 1997 (Demon Internet, my first ISP other than my university, entered the Dutch market in November 1996, and I became their customer at the earliest opportunity. From the start they gave their customers a fixed IP address, allowing me to run my own server, next to the virtual server space they provided with a whopping 5MB of storage 😀 .) Maintaining a web presence for over 22 years is I think the longest continuous thing I’ve done during my life.
Last year I suggested to myself on my 16th bloggiversary to use this date yearly to reflect:
Last year the anniversary of this blog coincided with leaving Facebook and returning to writing in this space more. That certainly worked out. Maybe I should use this date to yearly reflect on how my online behaviours do or don’t aid my networked agency.
In the past 12 months I’ve certainly started to evangelise technology more again. ‘Again’ as I did that in the ’00s as well when I was promoting the use of social software (before it’s transformation into, todays mostly toxic, social media), for informal learning networks, knowledge management and professional development. My manifesto on Networked Agency from 2016, as presented at last year’s State of the Net, is the basis for that renewed effort. It’s not a promotion of tech for tech’s sake, as networked agency comes part and parcel with ethics by design, a perception of digital transformation as distributed digital transformation, and attention in general for how our digital tools are a reflection and extension of our human networks and human nature (when ‘smaller‘ and optionally networked for richer results).
Looking back 12 months I think I’ve succeeded in doing a few things on the level of my own behaviour, my company, my clients, and general communities and society. It’s all early beginnings, but a consistent effort of small things builds up over time steadily I suppose.
On a personal level I kept up the pace of my return to more intensive blogging two years ago, and did more to make my blog not only the nexus but also the starting point for most of my online material. (E.g. I now mostly send out Tweets and Toots from my blog directly). I also am slowly re-adopting and rebuilding my information strategies of old. More importantly I’m practicing more show and tell, of how I work with information. At the Crafting {a} Life unconference that Peter organised on Prince Edward Island in June I participated in three conversations on blogging that way. Peter’s obligation to explain is good guidance in general here.
For my company it means we’ve embarked on a path to more information security awareness, starting with information hygiene mostly. This includes avoiding silos where possible, and beginning the move to a self-hosted Slack-like environment and our own cloud. This is a reflection of my own path in this field since the spring of 2014, then inspired by Brenno de Winter and Arjen Kamphuis, whose disappearance a year ago made me more strongly realise the importance of paying lessons learned forward.
With clients I’ve put the ethics of working with data front and center, which includes earlier topics like privacy law, data sovereignty and procurement, but also builds on my company’s principle of always ensuring the involvement of all external stakeholders when it comes to figuring out the use and value of open government and open data. Some of that is awareness raising, some of that is ensuring small practical steps are taken. Our company is now building up a ‘holistic’ data governance program for clients that includes all this, not just the technical side of data governance.
On the community side several things I got myself involved in are tied to this.
As a board member of Open Nederland I help spread the word about how to allow others to make use of your work with Creative Commons licenses, such as at the recent Open Access Week organised by the Leeuwarden library. Agency and making, and especially the joy of finding (networked) agency through making, made possible by considered sharing, was also my message at the CoderDojo Conference Netherlands last weekend.
Here in the Netherlands I co-hosted two IndieWebCamps in Utrecht in April, and in Amsterdam in September (triggered by a visit to an IndieWebCamp in Germany a year ago). With my co-organiser Frank we’ve also launched a Meet-up around IndieWeb in the hope of more continuously engaging a more local group of participants.
I’ve also contributed to the Copenhagen 150 this year at Techfestival, which resulted in the TechPledge. Specifically I worked to get some version of being responsible for creating ongoing public debate around any tech you create in there, to make reflection integral to tech development. I took the TechPledge, and I ask you to do the same.
Another take-away from my participation in the Copenhagen 150, is to treat my involvement in the use and development of technology more deliberately as a political act in its own right. This allows me to feel a deeper connection I think between tech as extension of human reach and global topics that require a sense of urgency of humanity.
Here’s to another year of blogging, and, more importantly, reading your blog!
Congratulations, Ton. I have been enjoying your return to blogging. The next time you visit Prince Edward Island, please let me know, as I live just across the bridge.
Happy bloggiversary
I’ve enjoyed reading your blog the past 6 months and have learned a lot from it. Here’s to the next twelve!
Really inspiring, Ton! I keep on planning to go back to blogging, but get distracted by run-of-the-mill daily work and the “publish or perish” academic predicament. Hopefully it will happen soon. I enjoy reading and learning from you and few others.
A huge milestone, and a great look back at the way Ton is helping to change the community for the better by promoting better practices on ownership of our data
A huge milestone, and a great look back at the way Ton is helping to change the community for the better by promoting better practices on ownership of our data
@ton Congratulations!
@ton Congrats!
Afgelopen zaterdag was ik in Breda voor DojoCon NL, de Nederlandse conferentie van en voor de CoderDojo vrijwilligers. CoderDojo organiseert gratis bijeenkomsten waar kinderen kunnen leren programmeren. Ik was in Nederland nog nooit in een CoderDojo, maar ken het wel: In 2014 was ik in Ierland bij een CoderDojo. De uitnodiging kwam van Marloes, bestuurslid van CoderDojo Nederland, en mijn collega in het Impact door Connectie werk met Fers/Bibliotheek Service Friesland.
Impact door Connectie was ook meteen de directe aanleiding voor de uitnodiging om te komen spreken op DojoConNL. Want daar ging het er om kinderen in staat te stellen met techniek invloed te nemen op hun eigen omgeving. Technologie in de vorm van tastbare dingen als hardware, software, en digitale maakmachines, maar ook technologie in de vorm methoden en werkvormen waarvan we weten dat ze goed werken. En de combinatie van die vormen van technologie. CoderDojo gaat misschien meer over de interesse en vaardigheden in programmeren en techniek op zich, maar maakt volledig deel uit van dat geheel.
Mijn verhaal maakte ik de donderdag en vrijdag voor de conferentie. Uiteindelijk werd het eigenlijk een Nederlandse en veel meer gedetailleerde en verhalende versie van mijn presentatie vorig voorjaar op State of the Net in Italië. Centraal stond hoe en wanneer technologie leidt tot meer handelingsvermogen, en wanneer dat wel (en niet) tot het gevoel leidt dat je een superkracht hebt ontdekt, uiteindelijk gekoppeld aan de rol die je als CoderDojo vrijwilliger dan kunt nemen. Ik had een uur de tijd, dus ik knipte het op in secties, met tussendoor telkens een korte oefening of vraag voor alle mensen in de zaal.
I De superkracht van samen betekenisvolle dingen doen
Wat opvalt aan de groep waarmee we in Leeuwarden werkten was de enorme energie die loskwam bij de kinderen. Ook maanden na het project waren ze er nog vol van, en noemden ze het het leukste wat ze gedaan hadden.
Als je kinderen van een jaar of 10 echter voor het eerst vraagt wat er nodig is in hun omgeving, wat ze willen maken is het antwoord in het begin vooral “Robots!”. Om je kamer op te ruimen, want kennelijk is het net de leeftijd waarop ze dat zelf moeten doen, en dan is het handig voor die opruimtaak je ouders te vervangen door een robot .
In volgende gesprekken kwamen we verder in de vraag wat wil je veranderen, verbeteren of toevoegen aan je eigen omgeving? Om vervolgens te verkennen wat je zelf daaraan kunt doen, wat anderen in je omgeving daaraan kunnen doen, en wat er dan nog ontbreekt in termen van techniek of methoden.
Ontbrekende delen werden dan aangereikt door het team van Fers (Bibliotheek Service Fryslan).
De klassieke rol van bibliotheken van het aanreiken en toegang geven tot kennis, in een nieuw jasje dat ook digitalisering en maken omvat.
Sommige kinderen vonden hun weg snel daarin, soms moet je ook eerst wat dingen overwinnen. Er was een kind dat zei niets te kunnen, niets echt leuk te vinden. Een ander zei te houden van dingen mooi maken, maar “daar heb je niks aan”. Dat klinkt beiden niet als de stem van het kind, maar een projectie van buitenaf.
Uiteindelijk werd er van alles gemaakt, een periscoop om gedumpt afval in viswater op te sporen, zelfgemaakte telefoonhoesjes (helaas niet likbaar met een smaakje), een beloningssysteem op school (ipv alleen straf bij slecht gedrag), een mobiel pestalarm voor op het schoolplein, een programmeerbaar slot op je kamerdeur tegen jongere broertjes of zusjes, en een mp3 speler voor luisterboeken in de klas.
Samen zelf iets oplossen voor je eigen omgeving gaf de kinderen in de groep een enorme energie. Een gevoel een superkracht te hebben aangeboord. En dat is het natuurlijk ook. Invloed nemen op je omgeving voor iets wat je belangrijk vindt is echt een superkracht.
Oefening 1: wanneer voelde jij je een superheld door iets te maken?
Als oefening vroeg ik iedereen in de zaal iemand naast je te vertellen over iets dat je zelf maakte of deed dat je het gevoel gaf een superkracht te hebben. Dat leidde tot geanimeerde gesprekken, waardoor het bijna onbeleefd voelde om het na 3-4 minuten te onderbreken om verder te gaan met mijn verhaal.
II De vier ingrediënten die die superkracht mogelijk maken
Dat iedereen in de zaal wel momenten kon aanwijzen waarop ze voelden die superkracht te hebben, betekent tegelijkertijd dat je dat gevoel niet bij alles wat je maakt of afrondt hebt, en al helemaal niet continue dat gevoel hebt. Eerder is het omgekeerde geval, een grote honger naar betekenisvolle actie.
Ik denk dat dat komt omdat er vier ingrediënten nodig zijn om die superkracht te ervaren.
Het vraagstuk moet er toe doen voor je persoonlijk in je eigen omgeving
Je werkt met alle bij de vraag betrokkenen uit je eigen omgeving samen aan een oplossing,
De technologie die je gebruikt heeft een specifieke vorm,
Zowel de mensen als de techniek die ze gebruiken zijn genetwerkt, ook weer op een heel bepaalde manier.
II.1 Het vraagstuk moet er in de eigen omgeving voor jou toe doen
Allereerst moet het vraagstuk waaraan je werkt er toe doen voor jou en je omgeving. In complexe vraagstukken, zijn er geen algemene oplossingen, die ieder voor zich kan doen. Maar je kunt wel uitgaan van hoe iets in jouw eigen omgeving tot uitdrukking komt en betekenis heeft. En het zijn de mensen in diezelfde omgeving die voor elkaar betekenisvol in actie kunnen komen. Waar willen jij en de mensen die er voor jou toe doen impact bewerkstelligen in hun eigen leefomgeving?
Als het er voor jezelf niet direct toe doet, waarom zou je dan? Wat er toe doet is dus een belangrijke vraag om tijd aan te besteden met je omgeving.
II.2 Je werkt met alle bij de vraag betrokkenen uit je eigen omgeving samen aan een oplossing
Een ander aspect is dat je het niet alleen doet maar met zoveel mogelijk van de betrokkenen rond het vraagstuk die deel uitmaken van je directe omgeving en context. Het gaat namelijk niet om jouw handelingsvermogen als individu (kijk wat ik kan), en niet om de maatschappij als geheel (one size fits all oplossingen), maar om het handelingsvermogen van een groep. Dat is het tweede ingredient: je doet het met alle betrokkenen.
Op groepsniveau worden wederzijdse afhankelijkheden en feedbackloops zichtbaar die in complexe vragen de uitkomsten bepalen. Dat is het schaalniveau van plukjes relaties, communities, buurten.
Dat maakt jou en je directe relaties in de context van een specifieke vraag tot de eenheid van handelen. Jij en je buren, zoals de Marokkaanse buren tijdens wereld opruimdag in slide 23, jij en je collega’s, jij en je sportteam, of jij en je klasgenoten zoals in Leeuwarden.
Nou zijn die eerste 2 ingrediënten, eigen issues, en samen met alle betrokkenen, van oudsher van belang. Collectieve actie is van alle tijden. De volgende 2, de rol van technologie, en netwerken, zijn van gedaante veranderd door de wereldwijde digitalisering. Zij geven een vliegwiel aan die collectieve actie. En in het vliegwiel schuilt de superkracht.
II.3 De technologie die je gebruikt heeft een specifieke vorm
Technologie, zowel hard- en of software als methodieken, waarvan we weten dat ze veel kunnen betekenen en goed werken, dragen alleen bij aan een superkracht als het een bepaalde vorm heeft.
Instapdrempels zijn belangrijke obstakels. Bij elke nieuwe technologie uit de lijst in slide 27 was er wel een belofte dat het voor iedereen haalbaar is. Het wordt ook wel makkelijker, maar het is nog lang niet simpel genoeg.
Technologieën staan nooit op zichzelf. Het draait juist ook om combinaties van technologieën. Open source hardware om iets te meten, open source software om het te verwerken, open data om te delen en community building om de resultaten te gebruiken, bijvoorbeeld. In termen van handelingsvermogen moet je dus ook denken in combinaties van technieken en methodieken.
Niet alle technologie echter geeft je een gevoel van kracht.
De groep die in hun eigen context aan de slag is, voelt die kracht als ze technologie gebruiken die grijpbaar is voor de groep, kleiner is dan de groep zelf.
Kleiner betekent dat de macht over het gereedschap geheel bij de groep moet liggen:
De groep beslist over het waar, wanneer en voor wie de techniek wordt ingezet.
De scope van het gereedschap moet dat van de groep zelf zijn. Een forum voor je team, niet een teampagina op Facebook, want daar is de scope wereldwijd.
De groep kan het gereedschap veranderen, kan dingen toevoegen, of weg halen, er op voort bouwen.
Alleen de groep zelf kan de aan- en uitknop bedienen, niemand anders.
Het gereedschap is voldoende begrijpbaar en transparant voor de groep om de werking te vertrouwen.
Het gereedschap communiceert alleen met andere gereedschappen als de groep het wil.
II.4 Zowel de mensen als de techniek die ze gebruiken zijn genetwerkt, ook weer op een heel bepaalde manier
Het vierde ingredient, netwerken, geeft aan die technologie die kleiner is dan de gebruikers ervan, en aan de groepen gebruikers zelf nog een extra draai. Gedistribueerde digitale netwerken en menselijke netwerken vertonen veel gelijkenissen, en die overlap kun je als uitgangspunt nemen om meer handelingsvermogen te bereiken.
Voor technologie betekent het netwerkperspectief dat 1 instantie ervan nuttig moet zijn op zichzelf, maar dat het versnellend kan werken en kwalitatief andere resultaten geeft als meerdere instanties zich met elkaar kunnen verbinden. Een eigen 3d printer is handig, maar het is ook handig dat je ontwerpen met anderen kunt delen, of met andere mensen ingewikkeldere dingen kunt printen, zoals op maat gemaakte handprotheses.
Genetwerkte techniek maar collectieve actie mogelijk. Ik heb een sensor in de tuin die de temperatuur meet. Handig voor mij. Maar die sensor deelt ook data online, en zo’n honderd anderen doen dat ook in de stad. Daarmee hebben we ineens een kaart van microklimaten in de stad, waar overheden, burgers allemaal iets mee kunnen, en ontstaat er collectieve waarde.
Dat netwerk effect speelt ook op menselijk niveau. Die groep buren in Marokko net hebben zwerfvuil opgehaald. Dat is nuttig in hun wijk, maar ze deden het in context van World Clean Up day, en op die dag lopen er ook vrijwilligers bij mij in de wijk rond. Beide groepen weten zich gesterkt door het idee dat ze er niet alleen voor staan. En al die groepen wereldwijd maken gebruik van elkaars kennis: om lokale medestanders te vinden, om blijvend effect te hebben.
Ook hier, 1 groep op zich doet nuttige dingen, maar het wordt waardevoller als ze het in verbinding met anderen doen.
De groep, de eenheid van handelingsmacht, is geen eiland, maar een genetwerkte groep.
Die prothesemakers en die buurvrouwen zijn superhelden.
Technologie en methoden die kleiner zijn dan een groep zelf, is het gereedschap dat het hen makkelijker maakt om een maker te zijn. Een maker die met anderen actief haar omgeving mee bepaalt en vormt. Steunend op netwerken voor kennis en inspiratie, en bijdragend aan netwerken voor meer effect.
Het zijn die groepjes genetwerkte makers die het gevoel ervaren een superkracht te hebben.
Oefening 2: Wie is eigenlijk een maker?
Maar wie is een maker? Steek je hand op als je ooit een
wetenschappelijk artikel publiceerde, iets ontwierp, een computerprogramma schreef, een voorwerp maakte, een liedje componeerde, een liedtekst schreef, een opname maakte van jezelf terwijl je muziek maakt of zingt, een video maakte, een foto, een gedicht schreef, een scriptie, een roman, een verhaal, ooit een tekening maakte, een grap bedacht, een goocheltruc bedacht, een blogpost schreef, een Tweet die veel mensen leuk vonden, een Sinterklaasgedicht.
III Een maker heeft morele verplichtingen
Iedereen is eigenlijk een maker dus. Als je ooit een van de dingen uit die lijst hierboven hebt gemaakt, heb je economische en morele rechten verworven. Iedereen die iets maakt creëert rechten op het gemaakte. Auteursrechten bijvoorbeeld. En als maker ben je, vind ik, moreel gehouden iets met die rechten te doen. Om op elkaars kennis voort te kunnen bouwen, moet je er toegang toe hebben, en de mogelijkheid het te gebruiken en te veranderen. En het dan weer te delen, zodat iemand anders het weer verder kan brengen. Dit is hoe alle menselijk kennis is verworven. Dat betekent dat rechthebbenden wel duidelijk moeten aangeven dat wat ze maakten beschikbaar is voor de gemeenschappelijke pool van kennis en cultuurgoed, zodat anderen er zonder te twijfelen op voort kunnen bouwen. Met een Creative Commons licentie bijvoorbeeld. Delen is een must vind ik, al vergt dat vaak zelfoverwinning. Iedereen heeft wel eens iets niet gedeeld, terwijl dat wellicht wel nuttig was geweest, omdat ze het niet goed genoeg vonden, om omdat ze het te triviaal vonden.
Ook na 17 jaar bloggen moet ik me telkens weer voorhouden dat het ok is om iets eenvoudigs er op te zetten. Maar als ik zelf ook heb zitten googelen voor hints hoe ik iets zou kunnen doen is het waarschijnlijk nuttig om te delen hoe ik het uiteindelijk heb gedaan.
De Techpledge sterkt me in die overtuiging. Die roept op om verantwoording te nemen voor wat je maakt. Een moreel pakketje commitments naast de rechten die je verwierf door iets te maken. Te blijven praten over de macht die technologie je kan geven, en of die macht wel op de juiste plek ligt. Je bent niet klaar als je iets hebt gemaakt. Dan begint het moreel eigenaarschap pas.
Dat moreel eigenaarschap strekt zich ook uit over wáár je deelt wat je deelt. Platforms komen en gaan. Ze zijn geen voorbeeld van technologie die kleiner is dan jijzelf. Jij beschikt niet over de uitknop.
Duurzaam delen betekent dat het op een webadres staat waar jij over kunt blijven beschikken. Zodat je het kunt repareren als iets ophoudt te werken. Elk platform gaat ter ziele, bedrijven bestaan gemiddeld 4 tot 5 maal korter dan de gemiddelde levensduur van een mens. Het IndieWeb stelt duurzaam delen centraal: jouw online identiteit op jouw domeinnaam, jouw content, en jouw interactie. Je kunt platforms wel gebruiken, maar er niet op bouwen .
Delen hoort bij het moreel eigenaarschap. Mijn vriend Peter heeft het over een obligation to explain. Als je iets met techniek doet, of groepen begeleidt, heb je een taak om de drempel voor technische gereedschappen en methoden te verlagen, en te delen. Zodat je omgeving er gebruik van kan maken.
Want als wij al niet de mensen die ons dierbaar zijn meer handelingsvermogen gunnen. Wie dan wel?
Oefening 3: Wie was jouw voorbeeld?
Als niet jij, wie dan wel? En hoe wil je die rol dan vervullen?
Welke voorbeelden heb je zelf gehad. Wie maakte het verschil? Als mentor, als docente, als begeleider? Wie maakte indruk, welke eigenschappen, welke daden? Mijn eigen allerbeste docent vertelde me later dat hij niet wist wat hij met me aan moest, en dus ook maar wat deed. Dat geeft geestelijk houvast als je zelf voor een groep staat denk ik.
IV Genetwerkt handelingsvermogen vergroten is een diep politieke daad
Samen iets maken dat relevant is voor je eigen omgeving is een superpower.
Techniek, zowel de tastbare kant van hard- en software, en de kant van werkmethoden en processen, geeft die superpower alleen als het kleiner is dan ons als gebruikersgroep, wij er grip op hebben, als het op zichzelf staand nuttig is, maar genetwerkt nog veel nuttiger.
Dat geeft genetwerkt handelingsvermogen, waar iets lokaals doen zin heeft ook in een groter geheel.
We zijn allemaal makers, met een plicht om te delen, ook als je dat zelf onbeduidend vindt. Ook als je eigenlijk niet weet wat je doet. Zoals mijn allerbeste leraar.
Er is altijd iemand voor wie wat jij deelt net het ene zetje is om verder te komen, verder te gaan.
Zodat techniek echt een verlengstuk van onszelf is en blijft. In plaats van iets wat ons overkomt. Of wordt aangedaan.
Complexe vraagstukken los je samen op in groepen, in de context van het vraagstuk zelf. Je bewust van de verbindingen naar groepen elders.
Maar dat werkt alleen als we die superkracht van genetwerkt handelingsvermogen ook weten aan te boren.
Onszelf en anderen om ons heen de weg naar die superpower tonen, is een diep politieke daad. Misschien wel de radicaalste politieke daad die voor iedereen toegankelijk is. Laten zien dat je onderdeel bent van Team Human.
Vorige week was het internet 50 jaar jong. Hoera! Op 29 oktober 1969 wewrd het eerste bericht tussen twee computers verstuurd, over een afstand van zo’n 500 kilometer. Dit zou het begin zijn van het internet. Het verstuurde bericht was eerlijk gezegd weinig verheffend. Na de eerste twee letter L-O liep het systeem vast. Waarmee direct de eerste internet crash een feit was. Maar vanaf dat moment ging het alleen maar voorwaarts en is het internet ontstaan zoals we het nu kennen. Er is altijd wel iets gaande op en over de sociale netwerken. Ik focus deze editie weer op al het moois wat wordt geschreven op persoonlijke sites.
PS: De donatie-teller voor de XS4ALL opvolger staat inmiddels op 2,2 miljoen euro. Ik ben benieuwd naar de plannen komende maandag!
Check in elk geval dit artikel!
Into the Personal-Website-Verse — matthiasott.com
Ik ben verrast dat ik dit artikel nog niet eerder heb gedeeld met jullie. Het is naar mijn mening een van de beste en meest inspirerende artikelen waarom het open en persoonlijke web zo relevant is. Over blogrolls, RSS, menselijke curatie versus algoritmes. Ga er voor zitten en neem de tijd. En start daarna je eigen site. Go!
Meer toffe links
Why You Should Have a Website — James Gallagher — http://www.jamesgallagher.app
✊ Tantek Çelik geeft op WordCamp St. Louis zijn fraaie presentatie Take Back Your Web over het belang van je eigen identiteit en data op het web. Deze videolink brengt je direct naar de start van zijn verhaal. Luister zeker ook naar de Q&A aan het einde.
Een diepe buiging naar mijn Indieweb vriend Ton Zijlstra die inmiddels 17 jaar online publiceert.
Ik wilde jullie deze tip niet onthouden: hoe je in Firefox kunt omzeilen dat sommige websites je geen wachtwoorden laten plakken uit wachtwoordmanagers. Handig!
Check mijn blog Digging the Digital voor meer over het open en decentrale web. Stuur deze nieuwsbrief gerust door en blog on!
A pretty regular week, finally.
This week I
Noted my blog reached its 17th anniversary, and reflected on my tech activism in the past year.
Did the corporate yearly tax administration for my 2 limited companies
Did the individual and personal company tax returns for both E and me
Answered questions from potential service providers, for a province where I am guiding a public tendering process for an open data publishing platform
Worked on energy poverty and open data, and on open data for nitrogen deposition issues
Wrote out last week’s talk at the Dutch CoderDojo Conference
Discussed 2020 plans with a client
Spent a day at a province working on their open data publishing processes/roles and data governance
Spent a day with the 3yr old at the local zoo
Was interviewed for the Micro.blog podcast which should get published tomorrow.
Heard a key research project in our field has been awarded to our bid consortium
photo by Carsten, license CC BY SA
It’s the end of December, and we’re about to enjoy the company of dear friends to bring in the new year, as is our usual tradition. This means it is time for my annual year in review posting, the ‘Tadaa!’ list.
Nine years ago I started writing end-of-year blogposts listing the things that happened that year that gave me a feeling of accomplishment, that make me say ‘Tadaa!’, so this is the tenth edition (See the 2018, 2017, 2016, 2015, 2014, 2013, 2012, 2011 and 2010 editions). I am usually moving forwards to the next thing as soon as something is finished, and that often means I forget to celebrate or even acknowledge things during the year. Sometimes I forget things completely (a few years ago I completely forgot I organised a national level conference at the end of a project). My sense of awareness has improved in the past few years, especially since I posted week notes for the past 18 months. Still it remains a good way to reflect on the past 12 months and list the things that gave me a sense of accomplishment. So, here’s this year’s Tadaa!-list:
Visiting Open Knowledge Belgium to present the open data impact measurement framework I developed as part of an assignment for the UNDP in 2018. The way I accommodate in it for different levels of maturity on both the provision and demand side of open data and look at both lead and lag indicators, allows the entire framework to be a sensor: you should see the impact of actions propagate through indicators on subsequent levels. This allows you to look backwards and forwards with the framework, providing a sense of direction and speed as well as of current status. I’m currently deploying those notions with a client organisation for more balanced and ethical measurement and data collection.
When my project portfolio stabilised on a few bigger things, not a range of smaller things, I felt restless at first (there should be more chaos around me!), but I slowly recognised it as an opportunity to read, learn, and do more of the stuff on my endless backlog
Those few bigger things allow me to more deeply understand client organisations I do them in, and see more of my work and input evolve into results within an organisation. The clients involved seem to be very happy with the results so far, and I actually heard and accepted their positive feedback. Normally I’d dismiss such compliments.
Found a more stable footing for my company and in working/balancing with the other partners. We now are in a much better place than last year. Organisationally, as a team, and financially
We opened up offices in Utrecht for my company, meaning we now have space available to host people and events. We used some of that new opportunity, organising a few meet-ups, an unconference and hosting the Open Nederland general assembly meeting, but it is something I’d like to do more of. Set a rhythm in making our offices a hub in our network more.
Got to be there for friends, and friends got to be there for me. Thank you.
Visited Peter, Catherine and Oliver on PEI for the Crafting {:} a Life unconference. The importance of spending time together in unhurried conversations can’t be overestimated.
Gave a keynote at Coder Dojo NL conference. It turned out to be a more human and less abstract version of my Networked Agency keynote at SOTN in 2018. Helping me to better phrase my own thoughts on how technology, agency and being human interplays.
Organised 2 IndieWebCamps with Frank Meeuwsen, basically bringing the IndieWeb to the Netherlands. I enjoyed working with Frank, after having been out of touch for a while. Meeting over dinner at Ewout’s early last year, blogging about independent web technology, Elmine’s birthday unconference and visiting an IndieWebCamp in Germany together all in 2018, reconnected us, leading to organising two successful events in both Utrecht and Amsterdam, putting two new cities on the IndieWeb map.
Kept up the blogging (for the 17th year), making my site(s) even more central to the way I process and share info by doing things like syndicating to Twitter and Mastodon from my site, and not treating Twitter as a place where I write original content.
Enjoying every day still how much more central in the country we now live, how so many more things are now within easy reach. Events I can visit in the evening in Amsterdam, Utrecht, Rotterdam or The Hague, without the need to book a hotel, because I can be back home within an hour. How it allows us to let Y experience she’s part of a wider family, because it’s now so much easier to spend time with E’s brothers and cousins and my sisters. How comfortable our house is, and how I enjoy spending time and working in our garden.
Celebrated the 50th birthday of a dear friend. We all go back at least 25 years, from when we were all at university, and room mates in various constellations. M said she felt privileged to have all of us around the table that night, that all of us responded to her invitation. She’s right, and all of us realised it, it is a privilege. The combination of making the effort to hang out together, and doing that consistently over many years creates value and depth and a sense of connectedness by itself. Regardless of what happened and happens to any of us, that always stands.
Finally attended Techfestival, for its third edition, having had to decline the invitations to the previous two. Was there to get inspired, take the pulse of the European tech scene, and as part of the Copenhagen 150 helped created the Techpledge. Participating in that process gave me a few insights into my own role and motivations in the development and use of technology.
Getting into an operational rhythm with the new director and me in my role as the chairman of the Open State Foundation. Working in that role opened up my mind again to notions about openness and good governance that I lost track of a bit focussing on the commercial work I do in this area with my company. It rekindles the activist side of me more again.
Working with my Open NL colleagues, yet another angle of open content, seen from the licensing perspective. Enjoyed giving a presentation on Creative Commons in Leeuwarden as part of the Open Access Week events organised by the local public and higher education libraries in that city.
Visited some conferences without having an active contribution to the program. It felt like a luxury to just dip in and out of sessions and talks on a whim.
Finding a bit more mental space and time to dive deeper into some topics. Such as ethics with regard to data collection and usage, information hygiene & security, AI and distributed technologies
Worked in Belgium, Denmark, Canada and Germany, which together amounts to the smallest amount of yearly travel I have done in this last decade. Travel is a habit Bryan said to me a few years back, and it’s true. I felt the withdrawal symptoms this year. I missed travel, I need it, and as a result especially enjoyed my trips to both Denmark and Canada. In the coming year there should be an opportunity to work in SE Asia again, and I’m on the lookout for more activities across the EU member states.
Presented in Germany, in German for this first time since years. Again something I’d like to do more of, although I find it difficult to create opportunities to work there. The event opened my eyes to the totally different level of digitisation in Germany. There’s a world to gain there, and there should be opportunities in contributing to that.
Hosted an unconference at the Saxion University of Applied Sciences in Enschede, in celebration of the 15th anniversary of the industrial design department. Its head, Karin van Beurden asked me to do this as she had experienced our birthday unconferences and thought it a great way to celebrate something in a way that is intellectually challenging and has a bite to it. This year saw a rise in unconferences I organised, facilitated or attended (7), and I find there’s an entire post-BarCamp generation completely unfamiliar with the concept. Fully intend to do more of this next year, as part of the community efforts of my company. We did one on our office roof top this year, but I really want this to become a series
Spent a lot of time (every Friday) with Y, and (on weekends) with the three of us. Y is at an age where her action radius is growing, and the type of activities we can undertake have more substance to them. I love how her observational skills and mind work, and the types of questions she is now asking.
Taking opportunities to visit exhibits when they arise. Allowing myself the 60 or so minutes to explore. Like when I visited the Chihuly exhibit in Groningen when I was in the city for an appointment and happened to walk past the museum.
This post is not about it, but I have tangible notions about what I want to do and focus on in the coming months, more than I had a year ago. Part of that is what I learned from the things above that gave me a sense of accomplishment. Part of that is the realisation E and I need to better stimulate and reinforce each others professional activities. That is a good thing too.
In 2019 I worked 1756 hours, which is about 36 hours per week worked. This is above my actual 4 day work week, and I still aim to reduce it further, but it’s stable compared to 2016-2018, which is a good thing. Especially considering it was well over 2400 in 2011 and higher before.
I read 48 books, less than one a week, but including a handful of non-fiction, and nicely evenly spread out over the year, not in bursts. I did not succeed in reading significantly more non-fiction, although I did buy quite a number of books. So there’s a significant stack waiting for me. Just as there is a range of fiction works still waiting for my attention. I don’t think I need to buy more books in the coming 4 months or 6 even, but I will have to learn to keep the bed side lamp on longer as I have a surprising number of paper books waiting for me after years of e-books only.
We’ll see off the year in the company of dear friends in the Swiss mountainside, and return early 2020. Onwards!
Wednesday it was 18 years ago that I first posted in this space. The pace of writing has varied over the years, obviously intensively at the start, and in the past 3 years I have been blogging much more frequently again (with a correlated drop off in my Facebook activity to 0), more than at the start even.
This year is of course different, with most of the people I know globally living much more hyper local lives due to pandemic lockdowns. This past year of blogging turned out more introspective as a consequence. In the past few years I took the anniversary of this blog to reflect on how to raise awareness for grasping your own agency and autonomy online, and reading last year‘s it’s so full of activity from our current perspective, organising events, going places. None of that was possible really this year. I returned home from the French Alps late February and since then haven’t seen much more than my work space at home, and the changing of the seasons in the park around the corner, punctuated only with a half dozen brief visits to Amsterdam and two or three to Utrecht in the past 8 months. A habit of travel has morphed into having the world expedited to our doorstep, in cardboard packaging in the back of delivery vans.
Likewise my ongoing efforts and thinking concerning networked agency, distributed digital transformation and ethics as a practice has had a more inward looking character.
Early in the year we completed the shift of my company’s internal systems to self-hosted Nextcloud and Rocket.chat. When the pandemic started we added our own Jitsi server for video conferencing, although in practice with larger groups we use Zoom mostly, next to the systems our clients rolled out (MS Teams mostly). Similarly I will soon have completed the move of the Dutch Creative Commons chapter, where I’m a board member, to Nextcloud as well. That way the tools we use align better with our stated mission and values.
I spent considerable time renovating my PKM system, and the tools supporting it, with Obsidian the biggest change in tooling underneath that system since a decade or so. It means I am now finally getting away from using Evernote. Although I haven’t figured out yet what to do, if anything, with what I stored in Evernote in the 10 years I’ve been using it daily.
This spring I left Facebook and Whatsapp completely (I’ve never used Instagram), not wanting to have anything to do anymore with the Facebook company. I departed from my original FB account 3 years ago, which led to me blogging much more again, but created a new account after a while to maintain a link to some. That new account slowly but steadily crept back into the ‘dull’ moments of the day, and when the pandemic increased the noise and hysterics levels aided by FB’s algorithmic amplification outrage machine, I decided enough was enough. A 2.5 year process! It more or less shows how high the, mostly misplaced, sense of cost of leaving can be. And it was also surprising how some take such a step as an act of personal rejection.
I also see my Twitter usage reducing, in favour of interacting more on my personal Mastodon instance, through e-mail (yay for e-mail) and LinkedIn (where your interaction is tied to your professional reputation so much less of a ragefest). Even though I never dip into the actual Twitter stream, as I only check Twitter using Tweetdeck to keep track of specific topics, groups and interests. This summer I from close-up saw how the trolls came for a colleague that moved to a position in national media. Even if the trolling and vitriol was perhaps mild by e.g. US standards, it made me realise again how there was an ocean of toxic interaction just a single click away from where I usually am on Twitter.
On the IndieWeb side of things, I of course did not get to organise new IndieWebCamps like last year in Amsterdam and Utrecht. I’ve thought about doing some online events, but my energy flowed elsewhere. I’ve looked more inwardly here as well. I’ve been bringing my presentation slides ‘home’, closing my Slideshare account, and removing my company from Scribd as well. This is a still ongoing process. The solution is now clear and functional, but moving over the few hundred documents is something that will take a bit of time. I don’t want to move over the bulk of 14 years of shared slide decks, but want to curate the collection down to those that are relevant still, and those that were published in my blog posts at the time.
I am tinkering with a version of this site that isn’t ‘stream’ (blogposts in reverse chronological order), and isn’t predominantly ‘garden’ (wiki-style pseudo-static content), but a mix of it. I’ve been treating different types of content here differently for some time already. A lot never is shown on the front page. Some posts are never distributed through RSS, while some others are only distributed through RSS and unlisted on the site (my week notes for instance). Now I am working on removing what is so clearly a weblog interface from the front page. The content will still be there of course, the RSS feeds will keep feeding, all the URLs will keep working, but the front of this site I think should morph into something that is much more a mix of daily changes and highlighted fixtures. Reflecting my current spectrum of interests more broadly, and providing a sense of exploration, as well as the daily observations and occurrences.
Making such a change to the site is also to introduce a bit of friction, of a need to spend time to be able to get to know the perspectives I share here if you newly arrive here. I think that there should be increased friction with increased social distance. You’ll know me better if you spend time here. The Twitter trolling example above is a case of unwanted assymmetry in my eyes: it’s incredibly easy for total strangers to lob emotion-grenades at someone, low cost for them, potentially high-impact for the receiver. Getting within ‘striking distance’ of someone should carry a cost and risk for the other party as well. A mutuality, to phrase it more constructively.
Here’s to another year of blogging and such mutuality. My feed reader brings me daily input from so many of you, around the world, and I’m looking forward to many more distributed conversations based on that. Thank you for reading!