One way I can estimate how stressed I am is looking at how much I read, and how I read it. Stress means much less to no reading overall, with sudden bursts of reading several books back-to-back as escapism. So I keep track of how much fiction I read throughout the year. The first half year looks good and stable when judged by my reading. I’ve read 32 books in the first 26 weeks, an average of 1.25 per week. My aim is to at least average one per week, but sometimes a bigger book slows me down, or an easier read speeds things up. Reading more I see as better, but only if it’s at a steady pace. Bursts are a sign of something being off, or of summer holiday, when I usually voraciously read books.
The pace of reading was stable at 1 per week until late May (21 books in 20 weeks), and a bit higher at almost 2 per week with 11 books in the final 6 weeks of this first half of 2018. This I don’t regard as ‘bursty’ reading just more books in the same steady pace, as it included several shorter reads.
The best reads this half year I think were, these Science Fiction books:
Walkaway, by Cory Doctorow (which felt like a literary version of what I call Networked Agency)
Long Way to a Small and Angry Planet and A Closed and Common Orbit, by Becky Chambers
Children of Time, by Adrian Tchaikovsky.
And these general fiction books:
Less, by Andrew Sean Greer, this year’s Pulitzer price for fiction winner.
The Scent of Rain in the Balkans, by Gordana Kuic, sketching 20th century Yugoslavian history through the eyes of one family
Perfume River, by Robert Olen Butler, of trauma and faulty communications through the generations
Ellbogen, by Fatma Aydemir, the raw story of a Turkish-German girl between Berlin and Istanbul.
After Dark, by Haruki Murakami, who takes you on a surreal night trip through Tokyo.
This Article was mentioned on zylstra.org
Replied to Lezersblock by Frank Meeuwsen
Zo’n lezersblock, mooi woord van Elmine, herken ik wel. Vooral als het om non-fictie gaat. Ik heb een stapel papieren non-fictie boeken liggen nog van jaren terug, en een nog veel grotere virtuele stapel e-books, waar ik maar niet toe of doorheen kom.
Voor fictie heb ik dat timeboxing van Frank succesvol toegepast. Twee jaar geleden ongeveer ben ik begonnen met hoe dan ook voor ik ga slapen nog een half uur tot een uur te lezen. Dat zorgt ervoor dat ik gemiddeld een boek per week lees, soms iets sneller bij dunnere werkjes, soms langzamer bij kloeke werken.
Voor non-fictie is die timebox voor het slapen gaan ongeschikt. Dan wil ik geen input die me aan het denken zet. Voor het slapen gaan is een non-fictie boek een soort blauw licht voor me. Ik heb echter nog geen andere timebox kunnen bepalen. Misschien ook wel omdat ik nog niet weet waar ik heen ‘moet’ met alle associaties en ideeën die lezen in de regel bij me oproept. Die niet afgehechte draadjes blijven dan maar onrustig in mijn gedachten ronddwalen, en daar kijk ik niet naar uit. Een paar jaar geleden heb ik daarom heel bewust geen non-fictie boeken gelezen, want er was al veel te veel dat mijn persoonlijk en beroepsmatige aandacht nodig had. Te druk in mijn hoofd voor nog meer input.
Maar daarna is het niet gelukt wel weer te gaan lezen. Ik probeer het o.a. met Blinkist, een app die een soort samenvattingen van boeken geeft in hapklare brokken. Dat is alleen wel een beetje als een Michelin-kok die zijn naam onder vliegtuigmaaltijden zet. Het is niet voedingsloos, maar het geeft geen voldoening, en je hebt erna al snel weer trek. Het helpt me wel om snel door boeken heen te komen die op dat moment ‘de ronde doen’ en waar je een mening over ‘moet’ hebben, zodat ik in ieder geval weet wat de centrale ideeën in zo’n boek zijn. De stapel boeken die ik wil lezen wordt er alleen niet kleiner van.